BUURTGENOOT | Een interview met “Buurvrouw Nel”

Niemand weet wie Nel Bruin is, maar ‘Buurvrouw Nel’, dat zegt de meeste buurtbewoners wel wat, al is het maar omdat zij al jaren uitgever en redacteur is van onze Buurtflits. Ze is vooral bekend bij haar naaste buren, voor wie de deur de hele dag letterlijk open staat. 

Zo ook op de dag van dit interview. De koffie wordt geserveerd in toepasselijk kopjes, met afbeeldingen van bekende schilderijen van Frans Hals en Johannes Vermeer.

Hoe ben je hier terechtgekomen?

We woonden in de Rekerbuurt,  net zo’n wijkje als dit, achter het spoor, met iets kleinere huizen dan hier. Toen Ellen zwanger was van Milan, onze tweede, werd het tijd om wat groters te zoeken. Dat moest wat mij betreft in Alkmaar want ik woon hier al mijn hele leven en Ellen komt uit Heiloo. We gingen hier in de buurt rondkijken en kwamen toen iemand tegen die we kenden uit de kroeg. Die wist een huis te koop, namelijk dit huis. We zijn er meteen langsgegaan en het was precies wat we zochten. We gooiden een briefje in de bus dat we wel belangstelling hadden en binnen een dag was de zaak beklonken, voor 3,5 ton in guldens. En tien dagen na de verhuizing werd Milan geboren.

Dat roept de vraag op naar de vader…

Dat weten we zelf niet eens, want we hebben gebruik gemaakt van een anonieme zaaddonor. De jongens kunnen zijn naam in theorie opvragen maar daar hebben ze nooit behoefte aan gehad. Ze zijn altijd dik tevreden geweest met twee moeders. De kleine Domani was zelfs jaloers en zei eens: “Ik wou dat ík twee moeders had”. Maar toen bleek dat ze haar vader toch ook niet kwijt wou.

Je hebt altijd veel met kinderen op gehad hè?

Ja, daar komt mijn naam Buurvrouw Nel ook vandaan. Het was hier altijd de zoete inval van kinderen die hier kwamen spelen, en dan was ik gewoon “Nel”, maar mijn buurman uit Indonesië vond dat niet respectvol en hij gebood zijn kinderen om me “Buurvrouw Nel” te noemen. Dat ging een eigen leven leiden. Toen ze ook nog een emailadres op die naam voor me hadden gemaakt is dat zo gebleven, al vonden zijn kinderen dat zij eigenlijk het alleenrecht hadden om me zo te noemen. En nu mijn kinderen, allang, de deur uit zijn vind ik het nog leuk om kinderen te zien spelen en evenementen voor ze te organiseren, zoals de Legodag, een aantal jaren geleden. Iets dergelijks willen we vaker doen, dan kunnen we de zolder vol Lego die ik klaar heb liggen ook weer eens gebruiken. Ik verheug me alweer enorm op de volgende straatspeeldag.

Geniet je van die status als “Buurvrouw Nel”?

Jazeker, al komen er daardoor ook mensen bij mij met vragen waarvoor ze eigenlijk bij de buurtvereniging moeten zijn. Kinderen die aan de deur komen of ik wel even een mountainbikeveldje voor ze kan regelen. Maar ik vind het ontzettend leuk om veel met andere buurtbewoners te doen, ik ben wel echt een sociaal dier. En misschien streelt het ook wel een beetje de ijdelheid, dat mensen zeggen: “Hee, Buurvrouw Nel!” En dan vergeten ze Ellen helemaal, terwijl die minstens zoveel doet voor de buurt. 

Hoe ben je er zo ingerold?

Het begon ermee dat ik een jaar of tien geleden gevraagd werd om te assisteren bij de Buurtflits, omdat dat wel erg veel werk was voor Danielle, uit de Vermeerstraat en dat ben  ik blijven doen. Daarnaast organiseerde ik een paar jaar geleden dus die Legodag, die ik zelf had bedacht, waarbij kinderen lekker konden bouwen in Odeon en voor de rest zijn het allemaal onofficiële taakjes die ik allemaal graag doe. Zo staat mijn deur altijd open voor de buurtjes. Soms is het weleens druk maar juist dan kan ik veel betekenen. Ik denk met veel verdriet terug aan vorig jaar toen niet alleen een buurmeisje op de Nicolaas Beetskade is doodgereden, maar twe weken later ook onze buurvrouw Hanneke omkwam bij een zweefvliegongeluk. Daar zijn we als buren zeer bij betrokken geweest. Ik vind de buurt belangrijk. De wereld is zo groot, daar heb je eigenlijk geen greep op. Het gaat niet om grote dingen. De buurt is de schaal waarop je daadwerkelijk iets voor anderen kunt betekenen.

Vind je de buurt veranderd in die 25 jaar?

Nauwelijks. Je hoort wel eens dat  sociale media de cohesie wat vermindert, maar daar merk ik hier niks van. Ik merk wel dat we met zijn allen wat minder geduldig zijn jegens elkaar en dat vind ik jammer. Laten we een beetje mild blijven voor elkaar. 

Nel met twee van haar buurtkinderen, Nila en Sep