BUURTGENOOT | Een interview met Rosalie van Tol

Rosalie van Tol (40) geniet van de reuring op de Nicolaas Beetskade. Tussen de muren van haar huis bleek een verborgen geheim te zitten.

Wat een groot huis, hebben jullie het verbouwd?

‘Ja, dat moest ook wel. Tijdens de bezichtiging hield je het boven niet langer dan een kwartier vol: de schimmel sloeg op je keel. De vorige eigenaar leefde de laatste jaren alleen beneden, Zij kwam niet meer boven. Het leek alsof er sinds de bouw van het huis in 1938 niets was veranderd. Schrootjes aan het plafond, antieke wasbakken met koperen kranen in de slaapkamers, en in de tuin lag nog de oude septic tank.

‘Tijdens de verbouwing trokken we tijdelijk in bij mijn ouders. We bouwden het huis uit, veranderden de indeling, braken de keuken open en trokken de garage door richting de straat. In de hal lieten we het glas-in-loodpatroon van de voordeur terugkomen in en rond de andere deuren. Onze buurman, die zelf ook een klushuis had gekocht, tipte ons dit huis en hielp veel. Daarnaast hebben we een grote vriendenkring vol handige mensen, waaronder meerdere stukadoors. De meeste kennen we nog uit de tijd dat Patrick in Café van Randeraat op het Waagplein werkte, hij draaide daar als dj.

‘Bij het slopen van een wand met inbouwkasten op de eerste verdieping stuitten we op een verborgen ruimte in het verlaagde plafond. Via een luik op zolder kon je erin kruipen en alleen van binnenuit kon je het op slot draaien met een draaiklosje. Het móét een schuilplek zijn geweest. Ik wil nog steeds naar het Nationaal Archief om te achterhalen wie hier woonden en of er onderduikers zaten.

‘We kochten dit huis in een moeilijke tijd op de woningmarkt. Onze dochter Feline was toen anderhalf. Inmiddels zit ze op het Murmellius. Ons vorige huis verkochten we met verlies, maar dit huis konden we voor 210 duizend kopen. Andere tijden.’

Kom je uit Alkmaar?

‘Ja, ik groeide op in de Van der Woudestraat aan de andere kant van het spoor, Patrick in de Van der Kaaijstraat. We kregen een relatie toen hij in Heerhugowaard woonde, maar dat hielden we maar een paar jaar vol. Met gierende banden terug naar Alkmaar. Het is hier net wat stadser, dat past beter bij ons. De mentaliteit is anders. In Heerhugowaard verbaasde ik me er bijvoorbeeld over dat mensen met winkelwagens door héél winkelcentrum Middenwaard liepen, van supermarkt tot kledingwinkel.’

Wat doe je voor werk?

‘Het is nu een beetje een gek moment, want ik zit in mijn laatste werkweek bij GGZ Noord-Holland-Noord. Gisteren was mijn afscheid, vrijdag lever ik mijn spullen in. Bij de GGZ werkte ik als internal auditor, verantwoordelijk voor de verantwoording van financieringsstromen uit onder meer de forensische zorg, het Zorgkantoor en zorgverzekeraars.

‘Ik begin nu bij Turien, een verzekeraar bij de Viaanse Molen in de Bergermeer. Daar kijk ik erg naar uit. Bij een verzekeraar moeten zaken echt strak geregeld zijn. In de zorg is dat vrijblijvender, merkte ik. In de zorg meer vanuit hun persoon dan vanuit hun professionele rol. Het is emotioneler. Dat maakt het lastig om elkaar professioneel aan te spreken. Verantwoording van rechtmatige geldbesteding voelt daar minder vanzelfsprekend. Toch heb ik dat proces daar behoorlijk kunnen stroomlijnen. Nu ben ik toe aan een omgeving met meer gelijkgestemden.

‘Daarnaast ben ik voorzitter van de ondersteuningsplanraad van Passend Primair Onderwijs Noord-Kennemerland, een regionaal samenwerkingsverband van dertien schoolbesturen. Elke vier jaar moeten zij een plan maken voor de besteding van hun middelen. Wij toetsen die plannen en houden in de gaten dat de uitvoering logisch en navolgbaar blijft. Mijn auditervaring komt goed van pas.’

Bevalt het in het Rembrandtkwartier?

‘Wonen aan de Nicolaas Beetskade geeft een dubbel gevoel: enerzijds vind ik de reuring heerlijk: ’s ochtends zie je iedereen naar school en werk rijden, op zaterdag trekken mensen richting de hockey- en voetbalvelden en de schaatsbaan. Ik kan daar echt van genieten. Aan de andere kant herinnert de plek aan het vreselijke ongeval van twee jaar geleden.

‘Wat betreft de wijk: de saamhorigheid is fijn, zelfs de discussies in de appgroepjes − zoals de Schuur van je buur en de oppasappgroep − dragen daaraan bij.

We wonen vlak bij het centrum, en het is fantastisch dat ik met mijn kinderen naar de kinderboerderij in De Hout kon wandelen: daar kwam ik als kind zelf ook.