”‘Anderhalf procent is een steunpilaar, en dat is genoeg’
Richard Kooge (Alkmaar, 1968) woont al 27 jaar in de Vermeerstraat. En dat betekent dat hij al met al vijftig jaar Alkmaarder is want hij verliet de stad pas toen hij 23 was om in dienst te gaan, econometrie te gaan studeren in Amsterdam en vanuit Utrecht als marketeer aan de slag te gaan bij diverse bedrijven, vooral in de uitgeverij. Daar trouwde hij ook met Linda, die hij al op zijn negentiende in Alkmaar had leren kennen.
Waarom ben je teruggekeerd naar Alkmaar?
We wilden eerst in Utrecht een huis gaan kopen maar dat was nogal duur. In die tijd werd mijn vader nogal ziek en Linda komt hier ook vandaan, dus dachten we: waarom gaan we niet terug? Ik had in Utrecht nog wel een baan, maar dat weerhield ons niet van de verhuizing.
Het was nog moeilijk genoeg om hier iets te vinden, want de huizenmarkt was in die jaren overspannen. We wilden wonen in een jarendertigwijk, zoals deze. We houden van de sfeer van die huizen, de bouwstijl en ook de sfeer in de wijk. Mijn oudste zoon Mats is nog net in Utrecht geboren, die is dus 27, ruim twee jaar later kregen we onze dochter Jade.
Wanneer ben je betrokken geraakt bij de buurtvereniging?
Ik weet dat niet eens meer precies, maar het is zeker ruim vijftien jaar geleden. Ik zat in die tijd bij uitgever VNU waar ik bezig was met maatschappelijk verantwoord ondernemen. Zo had ik in de wijk, samen met buurmannen Erik en Arjan, een duurzaamheids-commissie opgericht die centraal zonnepanelen inkocht. Misschien dat dat de reden was dat Danielle, uit de Vermeerstraat me vroeg ‘om een keertje mee te kijken met het bestuur.’ Je weet hoe dat gaat, dan rol je erin. Na een paar jaar ging voorzitter Margriet weg en die vroeg mij als opvolger.
Mijn belangstelling voor die maatschappelijke rol komt voort uit een persoonlijke overtuiging, dat je iets moet terugdoen voor de wereld, dat is mijn drijfveer altijd geweest. Mijn vader was timmerman, mijn moeder huisvrouw, ik was de eerste in de familie die kon gaan studeren. Ik heb geluk dat ik in Nederland ben geboren en zoveel heb meegekregen.
Dat terugdoen zit mijn hele leven al zowel in het werk als in privé. Het heeft voor mij intrinsieke waarde, het geeft een goed gevoel. Ik woon hier al 27 jaar met veel plezier, Het geeft me voldoening dat ik er invloed op kan uitoefenen. Ik zet me nu ook op Alkmaar-niveau in voor sociale en groene duurzaamheid, door bedrijven ervoor te interesseren. Dat doe ik samen met Mena, via de door ons opgerichte stichting Global Goals Alkmaar. In mijn werk doe ik hetzelfde, maar dan internationaal: multinationals, zoals Unilever, zo ver krijgen dat ze in ontwikkelingslanden projecten doen die de bevolking daar ten goede komen.
Wat zijn je taken als voorzitter?
Als bestuur komen we vijf à zes keer per jaar bij elkaar en bespreken de zaken die bewoners raken. Bijvoorbeeld het contact met de gemeente over de parkeerproef, ruimtelijke ordening en duurzaamheid in de wijk.
Ik zie het vooral mijn rol om te stimuleren. Kijk, een wijk is een verzameling mensen en een aantal daarvan is een steunpilaar. Het is belangrijk dat je de mensen die iets willen doen faciliteert. Dus ik kijk waar de energie zit bij mensen om wat te doen, zoals het organiseren van de straatspeeldag, of het speeltuintje. Je brengt mensen die betrokken zijn bij elkaar, je blijft contact houden, en je vraagt hoe het gaat. Ik heb geen zeggenschap over die mensen, het zijn allemaal vrijwilligers.
De rol van de buurtvereniging is in elk geval niet dat we alles zelf moeten doen, dat is aan de mensen die iets willen doen. We hadden eerst bijvoorbeeld een activiteitencommissie, maar na tien jaar viel die uit elkaar. Ze zeiden: laat iemand anders dat eens doen, maar toen waren er geen opvolgers.
Betekent dat dan dat er geen behoefte aan is?
Nou ja er ontstaan dan wel spontaan nieuwe dingen zoals die pubquiz. Het is leuk als mensen zelf iets organiseren, het moet van onderop komen. Als bestuur moeten wij wel de antennes hebben om te weten dat die ideeën leven.
Onze buurt is best vitaal, aan hoeveel van die steunpilaren is dat nou te danken?
We hebben 420 huishoudens dus er wonen zo’n 1200 mensen. Ik denk dat er los van het bestuur zo’n vijftien à twintig mensen zijn die de wijk echt dragen, die de buurtfeesten, het volleybaltoernooi en dat soort dingen organiseert. Dus blijkbaar is die anderhalve procent genoeg om de wijk levend et houden, Het is wel van belang dat mensen een beetje verspreid over de wijk wonen, het zwaartepunt ligt nu wel een beetje aan de oostkant,maar so be it.
Je spreekt als buurtvereniging namens een hele buurt, maar in hoeverre weet je of je de hele buurt vertegenwoordigt?
Niet. Daarom is het bij zoiets als het parkeren belangrijk geweest dat er met een enquête gewerkt werd, want het gaat niet om mijn mening, of die van het bestuur. Je bent alleen het kanaal waar de gemeente mee praat: die vindt dat prachtig want dan hebben ze maar één aanspreekpunt. Je moet dus wel zorgen dat je een mandaat hebt van de wijk.
Hoe vind je dat de buurt ervoor staat?
Goed. Je ziet af en toe inbraakgolfje terugkeren, dus onveiligheid, dat is vervelend. maar dat is het dan ook. We zitten in een wijk met een mooi sociaal verband, waar mensen op elkaar letten, met weinig problemen. En cohesie genoeg. Zolang je die steunpilaren maar hebt, hobbelt de rest wel mee.
Je ziet het aan evenementen zoals het Buurtfeest is echt een hoogtepunt, dan zie je dat hoeveel kinderen er hier in de wijk wonen, dan denk je, dat is het, dat je daaraan bij kan dragen is heel bevredigend, dat is de output van ons werk.
En de buurt vergrijst ook niet echt. Vijfentwintig jaar geleden waren we hier de broekies, maar die zijn er nu ook nog. Zo schuift dat door, mensen gaan dood en weg en daar komen ook jonge gezinnen voor in de plaats. Het is nog steeds die mix.
Wat heb je als voorzitter nou vooral bereikt?
Ach, bereikt…. ik heb een actieve bijdrage kunnen leven aan een blijvend prettige sociale en groene wijk. ‘Bereikt’ suggereert dat we iets hebben neergezet. Fysiek zijn dat alleen die zonnepanelen, de vervanging van de bomen, althans op plaatsen waar dat wel kon, het speeltuintje… kleine initiatieven die een bijdrage leveren aan de leefbaarheid in de wijk. Maar die bomen en ook het speeltuintje, die staan er over dertig jaar nog!
